Si A, we already knew she was leaving. she gave us a whole month before she left. we had a chance to watch a movie and have dinner. si JT, i was shocked, she's going to SG din. Hindi pa nakakarecover kay A, at sumunod naman si JT.life indeed is a series of letting go. but this time time, letting go of friends.
napapaisip tuloy ako, kung okay lang ba sumunod sa bandwagon. i mean migrating to SG and find work. mas malaki kasi ang sahod lalo na para sa mga engineers. mas madali na alng bumili ng camera, laptop, led tv at makagala. Plus pwede ka pang mag-ipon pang retirement mo. E dito sa Pinas, ilang buwan ang kelangan mong ipunin makaipon ka lang. Minsan, naiisip ko din umalis. lalu na at kelangan ko na ring paghandaan ang retirement ko at age 35. may mga pangarap din kasi ako. pangarap ko ang matapos ang pangalawa naming bahay, magkaraoon ng sariling pamilya, magtravel sa buong mundo. pero panu mo gagwin yon, kung andito ka lang sa pilipinas. nattakot din naman ako umalis, ayos naman sa pinagttrabahuaan ko, pero tamng tama lang sa pang araw araw kong buhay. masasaya din ang mga kasamahan ko, pero hindi pa rin mawawala ang inggit factor.
pero sabi nga ng kaibigan ko, hitik naman daw ang buhay ko sa mga karanasan. salat man sa karangyaan o kasosyalan o kaperahan, masasabi ko namang i have lived my life to the fullest. mukhang kelangan ko ulit magcheck ng mga bagay na meron ako that i should be thankful for.
anyways, mantra for this week, " today is better that yesterday"...
